Samenvatting artikel
Als hulpverleners zien we onszelf niet als bodemleggers, wel eerder als bruggenbouwers op zoek naar bodems om bruggen op te bouwen. Zo wordt residentiële hulpverlening een herberg die de verdwaalde reiziger als bij toeval aandoet na een gevaarlijke, moeilijke, angstige en uitputtende reis in een onbekend land. In de herberg belandt hij om tot rust te komen, zichzelf en de ander terug te vinden. Hij meet de schade op en laat de nog resterende mogelijkheden tot bloei komen om tenslotte verder op weg te gaan, op zoek naar een eigen huis en rustplaats.
Therapeuten zijn dan de herbergiers, de meesters in laven – lenigen – confidenties ontvangen, zonder zelf de reis over te nemen.