Hulp vragen in een context van armoede en sociale uitsluiting heeft vaak te maken met een tekort in basisbehoeften: geen dak meer boven het hoofd, geen geld om eten te kopen, tussenkomst van politie omwille van de veiligheid van kinderen,… Situaties waarin mensen hulp ‘moeten’ vragen, terwijl zij net erg onzeker zijn geworden in het vertrouwen van anderen door de herhaaldelijke ervaring ‘er niet toe te doen’. Gaande van kwetsuren in de vroege hechtingsrelaties, relationele trauma’s in het verdere leven tot kwetsuren in verbinding met de maatschappelijke context, bijvoorbeeld een uithuiszetting door deurwaarder. Deze gezinnen bevinden zich in intergenerationele spiralen van armoede, geweld, thuisloosheid,…
Steeds meer wordt duidelijk dat zelfs bij ernstig gekwetste mensen, nieuwe, veilige hechtingservaringen, groeikansen bieden met hoop naar de toekomst. Men komt terug van het pessimistische idee van ‘bodemloosheid’ bij hechtingstrauma.
Deze cliënten dagen ons als hulpverlener uit om naar een stevige basis te zoeken, om ons staande te kunnen houden in het contact met hen, als bomen met stevige wortels. Tegelijkertijd vragen zij ruimte, tijd en geduld om vertrouwen op te bouwen. Het ritme van een slak die bij de minste storing terug in haar schelp kruipt.
Het is binnen deze veilige ‘correctieve hechtingsrelaties’, dat onze cliënten soms voor het eerst hun ‘harnas’ een beetje kunnen loslaten en iets van hun echte ik durven laten zien. Daar waar cliënten soms bij aanvang als ‘niet gemotiveerd’, ‘aanklampend’, ‘eisend’, ‘afwezig’,…. overkomen, zien we een evolutie naar ‘investeren in de relatie’, door bijvoorbeeld op tijd op afspraak te zijn.
Deze tweedaagse wil een ‘hechtingsbril’ bieden om reacties, gedrag van cliënten beter te begrijpen en de hulpverlener op die manier meer comfort te geven in zijn/haar stoel, en in de relatie met de cliënt.
De basisconcepten van de hechtingstheorie worden verduidelijkt a.d.h.v. beeldmateriaal, casussen, ervaringsgerichte oefeningen,… We ontdekken de verschillende stijlen van hechting en hoe die doorheen het hele leven evolueren. We staan stil bij het effect van moeilijke of traumatische ervaringen op hechting enerzijds en bij het effect van veilige ervaringen op hechting anderzijds.
Omwille van de tijdsbeperking van een tweedaagse vorming, richten we ons binnen deze workshop op de verbinding met de volwassene(n) van het systeem. Vanuit het hechtingsdenken houden we de focus op het ‘hier en nu’ in het nulde en eerstelijnswerk, op eenvoudige, niet-therapeutische interventies in de dagelijkse praktijk.
